ODOR MORTIS
beeldcommunicatie
​
00:01:50 m, video
de dood is een wezenlijk onderdeel van de mens, van het leven, van het zijn. veel mensen zijn bang voor de dood. maar zoals met alle kwesties waar mensen bang voor zijn en hun ogen voor sluiten, kijk ik het recht in de ogen aan. ik zoek naar de werkelijkheid van het leven; naar de natuurlijke, crue of lelijke kanten. ik ontdek de thema’s en taboes waar men niet over wilt praten maar willen verbergen.
de dood heeft mij altijd al gegrepen met zijn eerlijkheid. het is zo puur, zo natuurlijk en zo onvermijdelijk. het is de realiteit van het leven. het is een van de weinige werkelijkheden die we weten, en dan weten we nog niks. daarom is het mysterieus en onderwerp van menig mythe. Het heeft het een bepaalde aantrekkingskracht. omdat de dood al thema is geweest in mijn eerdere werken, wilde ik me in deze video voor beeldcommunicatie vooral op dit laatste richtten; de aantrekkingskracht van de dood. En omdat de dood onderwerp is geweest van 100en jaren storytelling heb ik vanuit symboliek gewerkt om zo een story neer te zetten die alleen begrepen kan worden wanneer men de verwijzingen snapt.
​
de protagonist is verliefd op de dood en heeft het net een offer gebracht. na het plegen van deze moord is ze euforisch. aan haar altaar aanbid en bemind ze de dood. ze wordt opgewonden van de feromonen van de dood (afgebeeld door rottend fruit en geurkaarzen). ze eet een granaatappel, welke symbool staat voor de dood, omdat ze de dood wil absorberen en omdat ze bij de dood in de onderwereld wil blijven (naar de legende van persiphone). ze veegt het bloed van het mes waar ze net de moord mee heeft gepleegd af. tijdens haar extase slaat de vertwijfeling toe. terwijl ze zich insmeert met modder (aanbidden van het ontbindingsproces van het vermoorde lichaam) stapt ze eieren kapot, welke symbool staan voor het rouwproces (joodse traditie). ze voelt zich opeens schuldig over de moord, rouwt, en weet niet meer of wat ze gedaan heeft wel goed was. ze dissocieert zichzelf van haar daad omdat dat de enige manier is om nog naar haarzelf te kijken en ze disconnect met de wereld (de ruisende tv’s). ze ontkoppelt haar rouwemoties en zet ze en zichzelf buiten bewustzijn. dan vind ze een roos, welke symbool staat voor het leven door de vergankelijkheid ervan en later ook een rotte roos waarna ze voor een keuze komt te staan: of je begeeft je terug in de wereld en kijkt de consequenties in de ogen, of je blijft in dissociatieve staat, ver weg van t leven. ze kiest voor het leven en wordt overgoten met honing waardoor ze het goddelijke leven krijgt. maar dan komt de tijd haar halen en valt ze alsnog ten prooi aan de dood terwijl het bloed langs haar mond loopt. ze is nu zelf slacht-offer