//BLURRED LINES//

solo

​

01:19 m, performance

voor mijn theatersolo moest ik werken vanuit een speech. er waren in die tijd veel speeches te vinden over #metoo en de verkrachtingscultuur, het onderwerp waarover ik op een of andere manier mijn theatersolo wilde doen. maar omdat we in die tijd met nederlands ook bezig waren met speechen en ik het hoogste cijfer had gekregen, wilde ik vanuit m’n eigen speech werken. dit vond ik intiemer omdat het qua gevoel dichterbij mij lag. in mijn speech gebruik ik veel voorbeelden van echte gevallen uit de verkrachtingscultuur en hoe de maatschappij daar mee om ging. ze shamede slachtoffers, legden de verantwoordelijkheid totaal bij haar, en namen ze totaal niet serieus.  ik gebruikte ook mijn eigen ervaring om aan te geven hoe het voelt en in welke mate het voorkomt, namelijk dagelijks.

​

ik wilde een imponerend stuk neerzetten over verkrachting zodat het mensen zou laten nadenken over wat het betekent voor een slachtoffer wat haar wordt aangedaan en hoe intimiderend, bedreigend zo’n situatie voelt en wat het voor impact maakt. ik wilde dat combineren met het onderzoeken naar hoe daders dit hun slachtoffer aan kunnen doen, wat er bij hun aan ten grondslag ligt. in mijn theorie, zien daders hun slachtoffers niet als mens, daar ze vrouwen als minderwaardig zien. dit gedachtegoed zit geworteld in onze maatschappij en media en komt bij daders tot uitting. om helemaal met het slachtoffer te doen wat ze willen dehumaniseren ze het slachtoffer zelf verder.  en dan vervaagt de grens. de rem is weg en blijkbaar kan je er dan alles op los laten.

​

ik heb het zo abstract mogelijk geprobeerd te houden door twee personages, zowel slachtoffer als dader, te spelen waarbij mijn lichaam het slachtoffer is en mijn handen de dader. De dingen die de dader het slachtoffer aan doet doe ik zomezelf aan. doordat ik het mezelf aandeed kon ik ook ver gaan in mijn handelingen, want ik voel me immers totaal comfortabel met mezelf. Dit is mijn eerste stap geweest richting performance, waarbij de kunstenaar zelf ook (vaak) het kunstobject is. ik wilde een zo intiem mogelijke beleving neerzetten waarbij het publiek het gevoel had dat dit buiten op straat gebeurde en hun er naar keken en niks konden doen. spelen met hun schuldgevoel, omdat dat ook mijn bevindingen zijn in de speech; namelijk het publiek kijkt er naar en doet niks. we zijn allemaal deelnemer in de verkrachtingscultuur.