PARINGSDANS
klik op de afbeelding om te vergroten
25 x 20 x 15 cm
In deze opdracht moesten we van 2 eerder gemaakte dansende hondjes 2 vechtende hondjes maken. Ik merkte dat mijn hondjes eigenlijk niks verschilden voor en na deze wending. Terwijl bij anderen hun voorstelling van dansende hondjes heel vrolijk was, gezellig, bijna mensachtig.
Ik ben na gaan denken in wat daar aan ten grondslag ligt. Ik kwam tot de conclusie dat ik dansen niet als meer menselijker zag dan vechten en dat als ik me vechtende dieren verbeel, dit hetzelfde eruitziet als dat ik aan dansende dieren denk.
Dat lijkt misschien paradoxaal, maar dansen en vechten zijn in de kern toch echt hetzelfde. En deze komen dan ook samen in de paringsdans. Bij het hele kingdom animalia, bij honden, wolven en bij mensen. Veel paringsdansen bestaan bijvoorbeeld uit stoeien, waar wij mensen heel goed in zijn, maar leeuwen ook bijvoorbeeld. Van dansen wordt je geil en van geilheid wordt je weer agressief en het is eigenlijk dezelfde soort rush.
​
Het zijn twee gestroomlijnde wolfjes, daar ik altijd zoveel mogelijk dynamiek in mijn werken probeer te hebben. Ik wilde ze geen duidelijk gezicht geven, omdat dat zijn doel voor bij zou schieten en ik wilde het uit één klomp klei maken zodat te zien is dat ze echt naar elkaar toe trekken, al bijna in elkaar overlopen. De reden dat ik ze tussen de lakens heb geplaatst met zoveel mogelijk interactie met de stof, is natuurlijk om de setting weer te geven
BEWEGING
experimenten
20 stukken klei die allemaal met beweging te maken hebben. Een wiel, muziek, een zeedier, een bal, een stuur , vleugels, een dans, een wolk, voeten, een golf, een gevecht, een weg, de wind, de zee, een tol, geluid, trilling en een tandwiel.
​
Dit waren niet alleen proeven van hoe klei werkt, wat voor tastbare objecten je met een abstract thema kan maken en hoe je abstracte fenomenen figuratief weergeeft maar vooral was het een les om uit m'n hoofd te komen, waar ik nogal moeite mee heb.
Experimenten als deze waar je weinig tijd voor krijgt, laten zien dat je toch op hele aparte dingen kunt komen die dicht bij jezelf staan, ookal zijn ze niet doordacht. Achteraf blijkt wanneer je reflecteert dat het concept al in je hoofd zat en je handen het automatisch maakten. Zelfs met tijddruk en zonder plan kom je tot dingen die toch erg dichtbij je zelf liggen, of dingen die je bezighouden.
En hoe mooi het dan is, dat maakt in dat leerproces nog even niet uit.
HAND
15 x 7 x 3 cm, experiment
